Zeg dag tegen het grijze muisje

Het is tijd om het kleine grijze muisje los te laten. Om de pesters dag te zeggen.

Opeens zag ik mijzelf weer als klein meisje fietsen. Ik zie haar niet alleen, ik voel ook de pijn en de angst van dat kleine meisje.

Haar pesters proberen haar van haar fiets te schoppen wanneer ze langs hen fietst. 

Waarom doen die kinderen dat eigenlijk? En waarom doet zij niks? Ze weet het niet, maar ze durft niet tegen ze in te gaan en fietst door.

Verlangen naar gips

Als tienjarig meisje kreek ik met turnen een blessure en daarmee chronische pijnklachten en jarenlang gedoe met onderzoeken, lopen met krukken, therapieën. 

Een onzeker meisje dat niet overal aan mee deed, niet alles durfde, maar aan de buitenkant was niet te zien waarom. Wat heb ik verlangd naar een gebroken been met gips!

Grijs muisje

Na mijn revalidatie op mijn 14e voelde ik mij wel zekerder en was ik gegroeid. Ik had daar ellende, verdriet en kracht gezien en gevoeld, waar menig klasgenoot nog helemaal niet mee bezig was. Ik ging steeds meer mijn eigen weg.

Mijn psycholoog zei dat ze steeds minder van dat grijze muisje zag dat drie maanden eerder binnenkwam.

Mijn pesters van toen heb ik vergeven.

Nooit helemaal afscheid genomen

Maar dat gevoel van angst, de onzekerheid, het niet willen opvallen, die zitten diep en kunnen je onbewust klein houden.

De krukken heb ik na mijn revalidatie vrolijk versierd teruggegeven aan de fysiotherapeut. Afscheid genomen van die extra benen en de beperkingen.

Ik heb echter nooit helemaal afscheid genomen van mijn kleine ik die gepest werd. Nooit echt helemaal afscheid genomen van dat grijze muisje.

Bevrijding

Toen ik in oktober het eerste MAMAZ get away retreat begeleide heb ik al wel een groot stuk van dat grijze muisje weggegooid. Ergens in een prachtig moeras gebied. Alle deelnemende vrouwen gooiden iets weg waar zij afscheid van wilden nemen. Dat weekend ontdekte ik hoe krachtig ik ben als ik doe waar mijn hart ligt en dat dit grijze stille muisje dan nergens te bekennen is. Dus waarom wil ik het dan wel nog bij me dragen?

Het gevoel van het weggooien van die steen was echt onbeschrijfelijk. Bevrijdend is het beste woord, als we er toch een woord aan willen geven.

Mee gefietst met mijn kleine ik

Gisteren ben ik in een visualisatie bij dat kleine meisje achterop de fiets gesprongen en hebben we samen doei gezegd naar haar pesters. Want van mijn kleine ik wil ik geen afscheid nemen, alles wat zij heeft meegemaakt heeft haar gevormd. Dat alles heeft mij gemaakt tot de krachtige vrouw die ik nu ben.

Ik moest alleen “nog even” samen met haar afscheid nemen van haar pesters en het gevoel van angst, de onzekerheid, het niet willen opvallen achter me laten, daar op de Beneden Molendijk van mijn ouderlijk dorp.

 Mooi mens, wat je verhaal ook is, hoeveel pesters je in je leven ook had, wat je demonen ook zijn, weet dat jij zoveel kracht van binnen hebt.

Rise up! Ik doe met je mee. 

Ps: Mijn inzicht had ik trouwens tijdens een geweldige Breathwork sessie van Sanne Ruiter (@sanneruiter.nl ). Aanrader ;-).